qəzəl

is. <ər.>

1. ədəb. Eşq və məhəbbəti tərənnüm edən, beytlərinin qafiyəsi bir olan 5-10 beytli lirik şeir (əski şeir forması). Füzulinin qəzəlləri. – Gəl danışma müxəmməsdən, qəzəldən; Şeri-həqiqətdən, mədhi-gözəldən. . M. V. V.. O kimdir sularda qəzəl oxuyur? Cahana hər gələn bir əsər qoyur. S. V..

2. mus. Mahnı – romans janrına yaxın, kiçik formalı musiqi əsəri. Üzeyir Hacıbəyovun Nizaminin sözlərinə yazdığı «Sevgili canan», «Sənsiz» qəzəlləri.

◊ Qəzəl oxumaq məc. – boşboğazlıq etmək, boş-boş danışmaq.